نظامی که فرزندان ایران را می‌کُشد، فرزندان خود را به خارج می‌فرستد؛ عصاره‌ای از تناقضی بنیادین در ساختار حکومتی که بیش از چهار دهه مردم را از «تهاجم فرهنگی غرب» ترسانده، اما فرزندانش را به همان فرهنگ سپرده است. آن هم نه برای «مبارزه» یا «تبلیغ اسلام»، بلکه برای زندگی آزادنه.
با گذشت یک ماه از پذیرش آتش‌بس میان اسرائیل و حماس، روندی شکننده اما حیاتی در مسیر تثبیت آرامش در غزه آغاز شده است.
اظهارات تازه علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی، که تاکید کرده «حتی به قیمت وقوع جنگی دیگر، خواسته‌های آمریکا را نخواهیم پذیرفت»، نشان می‌دهد دستگاه تصمیم‌گیری جمهوری اسلامی پس از تجربه جنگ ۱۲روزه نه‌تنها از دیپلماسی فاصله گرفته، بلکه از نمایش علنی تقابل سخت‌تر ابایی ندارد.
پژوهشی تازه بر اساس سفرنامه‌های اروپایی نشان می‌دهد در عصر قاجار، هزاران کودک در کارگاه‌های تاریک و خانه‌های اعیان به کار گرفته می‌شدند؛ کودکانی با دستمزد ناچیز و بدون آموزش و سرگرمی که بار اقتصاد فرسوده و طبقاتی آن دوره را بر دوش می‌کشیدند.
جمهوری اسلامی به دلایل مختلف رژیمی «ملی» نیست؛ رژیمی نیست که خواست و اراده اکثریت شهروندان، پایه اقتدارش باشد و تامین منافع ملت و ایران، محور حکمرانی‌اش قلمداد شود.
جمهوری اسلامی پس از ۴۷ سال مبارزه با ملی‌گرایی ایرانی، اکنون در شرایطی قرار گرفته است که برای جلوگیری از سقوط، به تاریخ و نمادهای ملی بازمی‌گردد.
پژوهشی در ایران نشان می‌دهد چارچوب حقوقی و اداری جمهوری اسلامی با رویکرد امنیتی و نگاه موقت به مهاجران، ادغام اجتماعی میلیون‌ها افغانستانی را با مشکل مواجه کرده و آنها را در موقعیت حاشیه‌ای قرار داده است.
انتشار تصاویر تازه از هانیه‌سادات رحیم‌صفوی، دختر یحیی رحیم‌صفوی، مشاور ارشد رهبر جمهوری اسلامی، بار دیگر از شکاف عمیق میان شعار و واقعیت در نظام حاکم بر ایران پرده برداشت.
نشست اخیر دونالد ترامپ با رهبران پنج کشور آسیای مرکزی در کاخ سفید، نقطه عطفی کم‌سابقه در سیاست خارجی آمریکا نسبت به منطقه‌ای بود که طی دهه‌های گذشته عمدتاً در حوزه نفوذ روسیه و سپس چین قرار داشته است.
پژوهشی تازه در خصوص معادن زغال سنگ طبس نشان می‌دهد معدن‌کاری برای کارگران این منطقه معنایی آمیخته با اضطراب، استثمار اقتصادی، فرسایش جسم و روان، تلاش برای حفظ امید و تامین زندگی خانواده دارد؛ معنایی که در دل ساختارهای نابرابر و ناایمن شکل می‌گیرد.
در جامعه‌ای که گفت‌وگو از میان رفته، بحران نه از بیرون، بلکه از سکوتِ درون آغاز می‌شود. جمهوری اسلامی سال‌هاست گوش‌های خود را بسته، ولی زبانش تیز و دراز است؛ تهدید می‌کند، خطبه می‌خواند، دستور می‌دهد، بازداشت و اعدام می‌کند، ترور می‌کند، اما نمی‌شنود.
جنوب لبنان بار دیگر زیر آتش اسرائیل می‌سوزد، و نشانه‌ها حاکی از آن است که مأموریت منطقه‌ای جمهوری اسلامی پایان نیافته و تلاش اسرائیل نیز برای مهار جمهوری اسلامی به انتهای خود نرسیده است.
در حالی‌که تنش‌ها در دریای کارائیب و شرق اقیانوس آرام به بالاترین سطح در سال‌های اخیر رسیده، سنای آمریکا پنج‌شنبه در آستانه رأی‌گیری درباره قطعنامه‌ای دوحزبی است که هدف آن جلوگیری از حملات نظامی دولت ترامپ علیه ونزوئلا بدون مجوز کنگره است.
یافته‌های یک پژوهش در ایران نشان می‌دهد مادرانی که خود قربانی ساختارهای خشونت بوده‌اند، در انتقال آسیب به نسل بعدی نقشی کلیدی دارند.
تازه‌ترین نظرسنجی مؤسسه «گمان»، تصویری بی‌سابقه از شکاف میان حکومت و جامعه در ایران ترسیم می‌کند. در حالی‌که جمهوری اسلامی همچنان در مدارِ تقابل و دشمن‌سازی حرکت می‌کند، جامعه‌ای که زیر فشارِ فقر، ناامنی و انزوا فرسوده شده، دیگر خود را بخشی از این سیاست نمی‌داند.
در آستانه سفر احمد الشرع، رییس‌جمهوری جدید سوریه و رهبر سابق گروه اسلام‌گرای هیئت تحریرالشام به واشینگتن، دولت ترامپ با سرعت در حال آماده‌سازی بستری سیاسی برای استقبال از اوست؛ از جمله لغو تحریم‌های بین‌المللی و ملی که سال‌ها او را در فهرست سیاه تروریسم نگاه داشته بود.
بن‌بست مذاکرات هسته‌ای با ایران دیگر بدل به امری روزمره و تکراری شده و اینجا و آنجا تمامی تحرکات دیپلماتیک به تقاضا برای «ازسرگیری مذاکرات» خلاصه می‌شود. تقاضایی که یک سره بدون تامل از سوی جمهوری اسلامی در ظاهر رد می‌شود.
۱۳ آبان ۱۳۵۸، گروهی از دانشجویان موسوم به «دانشجویان خط امام» از دیوار سفارت ایالات متحده در تهران بالا رفتند و آن را «انقلاب دوم» نامیدند، اما در واقع، درِ ایران را بستند؛ به روی جهان، به روی آینده، و به روی مردمِ خود.
نقطه عزیمت بغداد در این مقطع، جمله‌ای است که محمد السودانی، نخست‌وزیر عراق، در گفت‌وگو با رویترز گفت: خلع سلاح واقعی فقط وقتی ممکن است که «ائتلاف تحت رهبری آمریکا» از عراق خارج شود.
انتخابات ایالتی و محلی در آمریکا معمولاً آرام‌تر از رقابت‌های ریاست‌جمهوری برگزار می‌شود، اما نتایج آن اغلب نشانه‌ای است از حال و هوای سیاسی کشور.
سه‌شنبه، ۴ نوامبر، آکادمی گنکور یک بار دیگر و بنا به سنت دیرینه در طبقه بالای رستوران «دروان» پاریس برنده مهم‌ترین جایزه ادبی فرانسوی‌زبان را معرفی کردند.
سودان این روزها در خون می‌غلتد. شبه‌نظامیانی که «نیرو‌های واکنش سریع» نام دارند، در اواخر ماه اکتبرقتل‌عام گسترده‌ای در شهر الفاشر در غرب سودان به راه انداختند و با خشونتی فزاینده مسیر خود را به مرکز کشور ادامه می‌دهند.